slagroom

Het is een goede gewoonte in de hospice om taart te eten zo nu en dan. Deze zondag hebben een collega-vrijwilliger en ik samen ingepland om een prachtige slagroomtaart te gaan bakken.

Na de overdracht en een kopje thee om echt wakker te worden, gaan we gauw aan de slag. We mixen, roeren, doen het beslag in de vorm en laten de oven bakken. Ondertussen is de familie van een gast wakker geworden. Familieleden hebben in de hospice geslapen om te waken bij hun naaste, laat ik haar Janny noemen. Ze zitten aan de grote tafel in de huiskamer en onder het genot van thee en een gebakken eitje zijn we genoeglijk aan het praten. Dat wij aan het bakken zijn vinden ze alleen maar erg leuk. Het voelt ook heel huiselijk en ze verheugen zich straks op de taart. Ze gaan zich eerst even wat opfrissen.

Een andere gast is ondertussen ook wakker geworden en "bestelt"taart als haar man komt. Koffie met taart op zondag, helemaal goed. We gaan verder met de taart. We maken room, smeren jam, stapelen laag voor laag een steeds hogere taart, plakken hagelslag langs de rand en versieren de bovenkant met veel slagroom en vruchten. Het resultaat mag er zijn, een pronkstuk op tafel. We maken een foto en willen dan gaan proberen de taart in de koelkast te zetten. Op dat moment komt collega van Icare de keuken in. "Zojuist is Janny overleden" zegt ze.

Daar staan we dan, naast een taart met bergen slagroom. We worden er stil van. We zetten de taart in de koelkast en gaan maar even zitten. Wat nu? Het voelt zo feestelijk zo'n slagroomtaart. Maar er is geen feest, er is verdriet. Wij hoeven geen taart en nemen een "kaal" kopje koffie en proberen onszelf in de nieuwe situatie te passen. O ja, kaarsjes aan, coördinator bellen.

En dan is de deur weer open van de kamer en gaan we condoleren. Het is fijn om even te praten met familie over hoe zij het afgelopen half uurtje beleefd hebben. Toen ze bij Janny zaten begon het opeens heel hard te regenen en toen blies Janny haar laatste adem uit. Het was goed zo.

De plotselinge regenbui was mooi, de hemel huilde even. Wij gaan weer naar de huiskamer en daar komt de man van onze andere gast om koffie met ..vragen. We snijden de taart aan en brengen twee stukjes.

Voor hen wel slagroom, voor ons toch nog even niet.